LYKJA

(lyk, lukta, luktr), v.

1) to shut in, enclose, close; l. e-n í myrkvastofu, to shut one up in a dungeon;

2) to put an end to (hvatki er lífi hans hefir lukt).

* * *

pres. lyk; pret. lukti or lukði; subj. lykði; part. luktr; [cp. lúka]:—to lock, shut in, enclose; til þess lykr hann stundum kvið kvenna, Mar.; síðan lukti hann stokkinn sem bezt, id.; at luktum oxanum, id.:—to join, konungr sá þar garða háva ok vel lukta, well wainscotted, Fms. v. 331; also, lukti hann alla lind bauga vel, he welded it well with the hammer, Vkv. 5: lykja aptr, to shut, Róm. 233; lykja e-m, himnaríki, Hom. (St.); lykja e-n úti, to shut a person out, N. G. L. iii. 230; þá bauð jarl at lykja hann í myrkva-stofu, to shut him up in, 623. 11; lykðir ok innibyrgðir, Fms. viii. 219; hann lukti hann í þeim stað er Florenz heitir, Bær. 20; höfðu þeir lukt um (fenced) akra sína ok eng, Eg. 529.

II. with dat. to put an end to: hvatki er líti hans hefir lukt, Fms. x. 395; fyrr en þat er lukt (finished), xi. 429; ok skal þeim lukt vera hit síðasta fyrir Jól, K. Á. 80; hér er lykt þeim hlut bókar, er …, Edda 217.

2. lúka, to discharge, pay; ok lykja út á tveim árum, Dipl. iv. 1; portio sú sem eigi er út lukt, Vm. 17.

III. reflex., en hvatki málum er lykzk hafa, N. G. L. i. 250.